Сачыненне На Тэму Восень
Раніца пачалося з дажджу. Восень, як бы не жадаючы сустракацца з летам, оплакивало яшчэ не да канца пажоўклыя дрэвы, кусты, траву лістапад. Але ўжо ўпэўнена зачыняў сцяжынкі рознакаляровай лістотай вялікім махровым дываном. Птушкі яшчэ не паляцелі, але ўжо не былі так прыкметныя ў садах і парках. Яшчэ трохі - і першыя замаразкі пагоняць іх на поўдзень, а пакуль надвор'е дае ім сабрацца з сіламі.
Беларуская мова 2- 4 кл.lnk. Беларуская мова арфаграфія 5-7 кл.lnk. Урок у 1 класе з бел. Сачыненне пра восень Реклама. Лисце якия валяюцца на зямли вельми прыгожыя.
Вось ужо спяшаюцца ў школу руплівыя вучні, упэўнена абыходзячы лужыны і з гонарам несучы партфелі, у якіх ляжаць не толькі падручнікі, але і саспелыя восеньскія яблыкі, якія запаўняюць водарам усе прастору партфеля. Восень - пачатак вучобы, пачатак новага жыцця. Восень - прадвеснік заканчэння каляндарнага года, падвядзенне вынікаў цеплага лета.
Перебирая старые бумажки, газеты, письма, написанные мной и мне, нашла старый обрывок тетрадного листа. С текстом, который писала в девятом классе. Перечитала несколько раз. Мне жаль, что я разучилась так писать. Мне жаль, что не могу уже смотреть на вещи наивно-подоброму. Нет, я еще не разучилось находить в них прекрасное и хорошее.
Но прагматичность перевешивает, и чаша весов все больше склоняется к цинично-едким замечаниям, нежели к простой улыбке. Верните мне меня. Или уже не меня. Восеньскія краскі.
Залатымі струнамі звініць восень. Рэхам адгукаецца ёй чыстае празрыстае паветра. Блішчаць у апошніх праменнях павуцінкі. Шкада лета, шкада птушак, што ляцяць у вырай і жалобна крычаць, развітваючыся з роднай зямлей.
І неяк сумна глядзець на апошняе лісце, мелкі халодны дожджык. Але як сонейка гараць на зямлі кветкі восені, нібы малыя агеньчыкі свецяць яны нам. Паглядзіш на астры: жоўтыя, чырвоныя, ружовыя, фіялетавыя – і адразу ўзнімаецца настрой. А паабапал дарогі расце шыпшына, і чырвоныя кропачкі ягад праглядваюць праз калючыя галінкі і маленькія лісцікі. З травы прыветна ўсміхаецца венерын чаравічак – апошняе прывітанне лета. А з лагчыны відаць рассыпаныя ружовыя зоркі-кветкі дзядоўніка, якія хаваюцца за доўгім лісцем. Міжволі спыняешся каля гэтых кветак, бо адчуваеш нейкі загадкавы, таямнічы пах, які ахутвае і супакойвае.
А вось і маленькі, жоўты адуванчык, які у адзіноце ловіць цёплыя восеньскія дзянькі. А праз колькі крокаў расце ўжо белы, сяды дзьмухавец. Наляціць ветрык - і паплывуць белыя, лёгкія парашуты. Недалека падмігваюць рамонкі – дзеці сонейка, якія па прыкметах расказваюць пра каханне. Паглядзіш навокал, і калі пасочыш, то заўважыш усе колеры: цеплыя і яркія, жоўтыя, барвовыя, ружовыя, якія зіхацяць з-пад рабрыстых сцяблінак. І здаецца, нібы усе краскі восені сабраліся ў вялікі святочны карагод.
Сачыненне На Тэму Восень 3 Клас
І неяк адразу робіцца ўтульней і святлей.